Beste huidige en toekomstige student,

Beste Alumnus,

Een heel klein beetje oorlog Zo snel kan het gaan dezer dagen: einde februari brainstormden we nog met Ekonomika over de brandveiligheid van een ‘silent disco’ in de parking van het Hogenheuvelcollege; een folietje in het kader van hun 90ste lustrumviering. Nauwelijks enkele weken later nam het feestcomité de moedige beslissing om de hele lustrumweek, die maandenlang met man en macht was voorbereid, vroegtijdig stop te zetten omwille van een heel ander veiligheidsrisico. Enkele dagen nadien was het hele land in lockdown, en dus ook de universiteit: alle campusleven stilgelegd; een volledige ‘going digital’ van ons onderwijs; infodagen voor toekomstige studenten die louter online doorgingen; les geven en onderzoek vanuit ‘ons kot’ Daarna examens met social distancing op exotische locaties zoals de Brabanthal, de Ancienne Belgique, OHL, de kapel van campus Carolus, … In diezelfde periode mocht ik 50 kaarsjes uitblazen, maar in al die jaren heb ik iets dergelijks nog nooit meegemaakt. Wellicht moet je al terugkijken tot de Tweede Wereldoorlog, en dus veel verder dan mijn 50 lentes, om een gebeurtenis te vinden met zo’n wereldwijde impact. Uiteraard kan je de huidige situatie niet écht vergelijken met een wereldoorlog; een drama van die proporties blijft onze generatie gelukkig tot nader order bespaard. Maar ‘een heel klein beetje oorlog’: zo voelt de coronacrisis toch zeker wel aan. Al was het maar omwille van de onzichtbare vijand en het dagelijkse nieuws over ziekenhuisopnames en overlijdens. De oorlog-metafoor is echter ook om een andere reden toepasselijk, en die is gelukkig positiever. Als ik immers één herinnering zal overhouden uit de voorbije periode, dan is het een schouder-aan-schouder-in-de-loopgraven gevoel. En uit heel veel gesprekken blijkt duidelijk dat ik niet de enige ben. Schouder aan schouder met docenten, assistenten, facultaire en universitaire diensten, faculteitsbestuur en universiteitsbestuur én (absoluut niet te vergeten) studentenvertegenwoordigers en alumni om die gigantische omslag van de voorbije maanden in goede banen te leiden. U leest er meer over verderop in dit nummer. De flexibiliteit, creativiteit en veerkracht van personeel en studenten was de laatste maanden fenomenaal. Voortdurend werkte je met mensen samen waarvan je dacht: ‘met zo iemand kan je naar de oorlog’. Twee daarvan staan ook op de cover van deze ECONnect, maar er zijn er uiteraard veel meer, in alle personeelscategorieën en evengoed bij onze studenten en alumni. Niet alleen hun inhoudelijke inbreng is daarbij onontbeerlijk; ze geven ook enorm veel energie en positiviteit aan wie het geluk heeft om met hen te mogen samenwerken. Ik mag zeggen dat ik de laatste maanden héél vaak dat geluk heb gekend. Intussen werd de lockdown sterk versoepeld en mogen we stilaan genieten van de ‘bevrijding’. Laten we dat met volle teugen doen, maar ook met verstand en niet té uitbundig. Anders zitten we voor we het weten weer in de loopgraven. Er zijn immers nog heel veel vragen en onzekerheden m.b.t. covid-19. Maar op één vraag is alvast een glashelder antwoord gekomen: ik weet intussen met wie we naar de oorlog kunnen. Wilfried Lemahieu Decaan