Het was een vrijdagavond van een godvergeten week in het tweede semester. Ik had met Jan afgesproken om de week af te sluiten in de Blauwe Schuit op de Vismarkt in Leuven. Voor Jan was dat vlakbij, want zijn kot lag in de aanpalende Karel Van Lotharingenstraat. ‘Kot’ is eigenlijk niet het gepaste woord, eerder ‘kunstwerk’. Jan richtte zijn kot op een eigenzinnige, kunstige wijze in. Dat is een aspect van hem dat minder bekend was en is, namelijk zijn interesse voor cultuur en filosofie. Jan was ten andere ook bachelor in de filosofie. In de Blauwe Schuit dronken we enkele pintjes met de laatste centjes van ons weekgeld, vooraleer we weer voor het weekend naar het thuisfront trokken om bij te tanken, en bij te slapen. Gesprekken met Jan waren altijd verrassend, en ‘economie’ was zelden het onderwerp, eerder de wereldproblemen, of grote filosofische vraagstukken. Maar het was ook nooit zwaar op de hand, het ging hem om een goed gesprek, altijd met een kwinkslag.

Dat hij ook een zeer goede student was, die met glans afstudeerde als handelsingenieur aan de FEB (KU Leuven) verwonderde niemand die hem kende. Maar dat hij ook een succesvol tech-ondernemer zou worden als oprichter van Option, verbaasde mij wel, en allicht anderen ook. Hij kwam dan wel recht uit de West-Vlaamse ondernemersklei van Wielsbeke, maar de focus op ondernemerschap had ik bij hem niet vermoed. Maar dus toch, en met groot succes, met de oprichting in 1986 van het technologiebedrijf Option dat gespecialiseerd was in mobiele datacommunicatie. Zijn datakaarten maakten dat laptops met het internet verbonden konden worden. In 1997 trok Option naar de beurs, alweer een succesvolle operatie. In 2006, het piekmoment, was Option een dik miljard euro waard. Het maakte van hem een welgesteld man, maar hij was vooral trots op zijn bekroning tot Manager van het Jaar (Trends) nadat Option al tot Onderneming van het Jaar 2005 (EY) werd uitverkozen. Jan had nog veel rijker kunnen geweest zijn mocht hij op het hoogtepunt alles verkocht hebben. Maar dat wou hij niet, hij was veel liever die koppige ondernemer die koste wat kost zou en wou slagen.

Maar de successen bleven niet komen. Na 2006 kwam er steeds hardere concurrentie opzetten, vooral uit China en vooral van Huawei. De praktijken van deze Chinese belager zaten hem hoog. Ik had met hem hierover eens een gesprek, waarbij hij de unfaire dumpingpraktijken van die Chinese concurrent aankaartte. Omdat ik vanuit de textielindustrie al langer te maken had met de deloyale praktijken van de Chinese concurrentie, vroeg hij mij om advies. Niet eenvoudig. Alleen een Europese anti-dumpingactie kon een effectief antwoord bieden. Maar dat is natuurlijk geen sinecure. Uiteindelijk vernam ik dat hij met zijn grootste uitdager een afspraak had gemaakt als een soort van overlevingsstrategie. Maar het succes kwam niet meer terug, ondanks verwoede pogingen om zichzelf terug uit te vinden.

Jan Callewaert had intussen in Leuven op de Grote Markt het Tafelrond gekocht, het statige, gotische gebouw vlak bij het Stadhuis en voormalige thuis van het gewestelijk filiaal van de Nationale Bank van België tot 2002. Dat gebouw stond al geruime tijd leeg. Kort na de aankoop kwam ik hem weer eens tegen en vroeg hem wat hij daarmee nu zou gaan doen? ‘Wat denk jij dat ik er mee zou moeten doen?’, antwoordde hij mij. Ik stond perplex. Hij had nog geen idee. Jan: ‘Waarom er geen business club van maken zoals De Warande in Brussel, dat zou hier toch ook moeten aanslaan? En jij wordt de manager die dat gaat uitbaten’, repliceerde hij half schertsend, half serieus. Uiteindelijk heeft hij er het hotel The Fourth met toprestaurant van gemaakt. Ik herinner mij nog dat hij mij en Freddy Nurski uitnodigde om de vorderingen van de werkzaamheden te komen bekijken, enkele maanden voordat het officieel zou geopend worden. De hele renovatie heeft bakken geld gekost, maar het is dan ook een juweeltje, met hotelkamers volgens de hoogste ecologische en technologische normen. Ook op die verwezenlijking was Jan terecht erg trots.

We hadden afgesproken om nog eens samen een pint te gaan drinken. Zoals destijds in de Blauwe Schuit. Het is er helaas niet meer van gekomen. Omdat we het allebei ‘even’ te druk hadden, maar wie niet? Maar ook omdat we dachten dat we nog alle tijd van de wereld hadden om dat later wel eens te kunnen doen. Wie gelooft immers dat hij op zijn 65ste zal doodgaan? Maar Jan overleed op 1 februari 2022, op zijn 65ste. Véél te jong, en dus o zo jammer, en ook zo erg voor zijn echtgenote en zijn dochter. Het heengaan van Jan is een groot verlies, voor velen, en zeker voor zijn naasten. Maar vergeten zullen we hem niet: daarvoor heeft hij voldoende stenen in de rivier verlegd. Vaarwel Jan.

Fa Quix