Ekonomika Alumi regio Antwerpen had voor haar nieuwjaarsactiviteit op 23 januari 2019 in het Belfius-kantoor in Berchem niemand minder dan Antwerps burgemeester en tevens N-VA-voorzitter Bart De Wever kunnen strikken voor de gasttoespraak.Ruim 200 economisten zorgden voor een ‘full house’. De Wever hield één groot pleidooi voor het behoud van het geloof in de kracht van de wetenschap en de technologie. Hij kaderde dit in de klimaatdiscussie die sinds begin dit jaar door de spijbelende scholieren terug hoog op de politieke agenda werd gezet.

THE BIG CRAPPLE

Bart De Wever begon zijn toespraak met een vergeten historische gebeurtenis die haar relevantie voor vandaag evenwel nog niet verloren heeft: The Big Crapple. Rond het midden van de 19e eeuw nam de welvaart enorm toe als gevolg van de industriële revolutie. Maar daarmee kwamen ook de eerste ongewenste effecten. Eén ervan was de snelle groei van de steden en van het verkeer. Vooral New York en Londen kenden een snelle stadsontwikkeling, maar ook bv. Antwerpen en Brussel. Er waren toen nog geen auto’s. Al dat transport in de stad gebeurde met paarden, vooral met paardentrams om de toevloed aan mensen aan te kunnen. Maar die paarden produceerden ook massa’s paardenmest en -urine. Dat kwam allemaal in de straten terecht.

Tegen 1880 waren er in New York 150.000 paarden die jaarlijks een berg van 100.000 ton paardenmest produceerden. Dat was zo’n gigantisch probleem geworden dat apocalyptische doembeelden niet konden uitblijven. Het mest zou zich meters hoog opstapelen. Men voorspelde dat de paardenmest in Londen in 1930 tot drie meter hoog zou reiken. Dit is ook bekend als‘The Great Horse Manure Crisis of 1894’. Economen braken er hun hoofd over – nu zouden dat klimaatwetenschappers zijn. Maar ze vonden geen oplossing. Er werd in 1898 een grote driedaagse topconferentie over georganiseerd. Maar die vond ook geen oplossing. Echter, aan die conferentie namen onder anderen deel: mensen genaamd Benz, Daimler en Henry Ford. En 10 jaar later was het probleem al een heel stuk minder groot.

Paarden werden immers stelselmatig vervangen door een betere technologie, namelijk de auto met verbrandingsmotor. Vanaf 1912 was het aantal auto’s groter dan het aantal paarden. En al in 1917 verdween de laatste paardentram uit het New Yorkse straatbeeld.

“Waarom vertel ik u dat nu?”, zegt De Wever. Wel, elke generatie heeft zo haar Big Crapple. In mijn jeugd was dat de zure regen. Ze hadden mij zelfs zo bang gekregen, die doemdenkers, dat ik op een dag naar Antwerpen-centrum ben gegaan om de beelden in het portiek van de kathedraal te gaan bekijken,omdat die er binnenkort niet meer zouden staan, weggevreten door de zure regen. Wie praat er nu nog over de zure regen? En dan kwam het gat in de ozonlaag, enzovoort. Weer een Big Crapple-verhaal. Telkens werd door de wetenschap en nieuwe technologieën het doembeeld van de ondergang van de planeet verdreven. Maar nu, nù zouden we ‘The Ultimate Big Crapple’ beleven: de klimaatverandering! Waardoor de planeet existentieel bedreigd zou zijn. Volgens sommigen is het binnen 12 jaar ten andere al zover. En dus is er weer de afwezigheid van het geloof in de vooruitgang. Ik zou hier schrijver-filosoof Yuval Noah Harari willen citeren. Hij heeft in 2012 een geweldig boek geschreven, de Homo Sapiens, een kleine geschiedenis van de mensheid. Hij zegt ‘De mens is de enige diersoort die kan overleven los van zijn biologie.’ Wij hebben immers de gave van het abstract denken.”

APOCALYPTISCHE DOEMBEELDEN

De Wever herinnert zijn toehoorders er aan dat wij als mens afstammen van jagers-verzamelaars. Die waren, om te overleven, gefocust op bedreigingen. Onze voorouders speurden naar het gevaar, om er zich tegen te kunnen verdedigen. “Dat gevaar zien wij nu ook nog overal. Daardoor krijg je Big Crapple-angsten van een schijnbaar onoplosbaar probleem. Uitvergroot. Zoals nu met die klimaathysterie. Die negeert het vooruitgangsdenken. Waarom zou de wetenschap er nu niet opnieuw kunnen in slagen om die klimaatuitdaging met succes aan te gaan?” vraagt de Wever zich af.

En over die klimaatspijbelaars: “Die jongeren worden nu in sommige media als ‘redders van de democratie’ opgevoerd. Volgens Paul De Grauwe zijn zij zelfs het belangrijkste wat er op het World Economic Forum in Davos is gebeurd. ‘Het Klimaat’ heeft iets van een religie gekregen, en die heeft een apocalyps nodig, om haar dogma’s te kunnen opleggen. En vele academici hebben ook veel van hun pluimen verloren. ‘We moeten stoppen met economische groei’ schreven een 100-tal academici vorig jaar in een opiniestuk. Hallo? Gaan we het daarmee oplossen? Met welvaartsverlies en sociale afbraak door jobverlies? Met culpabiliseren? Gaan we zo het klimaatprobleem oplossen?”

INPUT-OUTPUT-ANALYSE

De Wever hekelde ook het opbod aan cijfers, dat hij ongepaste stoerdoenerij noemt “Min 30% CO2-emissies. Neen min 40%! Of waarom niet min 50%. Wie biedt meer! Min 100%! Dat is allemaal gemakkelijk gezegd en in verdragen geschreven. Maar geen hond die weet hoe we die doelstellingen kunnen realiseren. Met wind en met zon? Dat gaat ons enorm veel geld kosten aan groene subsidies, en dan nog gaan we stroomtekort hebben. Die groenen maken geen input-output-analyse. Nederland gaat bv. 1.000 miljard euro op 80 jaar uitgeven om de temperatuur op aarde met 0,0003 graad Celsius te doen dalen … Veel klimaatfanatici zitten vast in hun geloof, in hun blind geloof, zonder ratio, zonder input-output-analyse, en meteen enorme culpabilisering van zij die dat geloof niet aanhangen.”

De Wever wijst verder op de fraaie resultaten die Vlaanderen kan voorleggen. “Het investeringsklimaat is fel verbeterd. Onlangs nog heeft de haven van Antwerpen een miljardeninvestering in de chemie binnengehaald ten nadele van Rotterdam. Ineos had er al een vestiging, dat hielp, want zij weten dat ze hier een goed ondernemingsklimaat aantreffen. Permanent zullen er 500 directe jobs bij komen, en 2.000 indirecte. Veel applaus van de groenen krijg je daar niet voor. Denken zij dat we het alleen met een diensteneconomie kunnen redden? Dat we met e-mails naar mekaar te versturen zonder toegevoegde waarde dezelfde welvaart kunnen verwezenlijken als met de industrie? Dat men nu toch eens blij is met zo’n positief nieuws zoals die investering van Ineos. Maar heb je daarveel over gelezen in onze ‘kwaliteitspers’?”.

ECOREALISME

“Moeten we dan verbaasd zijn dat er zo’n spontane en massale beweging als die van de gele hesjes ontstaat? Voor die mensen is het een kwestie van overleven. De energiefactuur is de voorbije 5 jaar met 73% gestegen. Voor de onderkant van de middenklasse is dit de druppel te veel. En waarom moeten ze die duurdere diesel betalen? Om hun rijkere gebuur zijn zonnepanelen te steunen? Zonnepanelen waar hijzelf geen geld voor heeft. Of om de dure elektrische auto van de betere klasse te subsidiëren. En dan gaat men hem nog eens culpabiliseren op de koop toe, omdat hij nog met een oude dieselauto rondrijdt. Terwijl hij zich geen nieuwe kan permitteren. Dat die gele hesjes dan kwaad zijn, is dat dan verwonderlijk?”

Bart De Wever ontkent het klimaatprobleem zeker niet. Maar hij pleit voor ecorealisme. “De energietransitie is nodig. We moeten uit de fossiele brandstoffen. Ook om onze afhankelijkheid van de landen die ze leveren te verminderen. Maar we kunnen dat niet ineens. Zoals we ook niet ineens alles met hernieuwbare energie kunnen doen. We zullen dus voorlopig ook verder moeten met kernenergie. Die is niet alleen CO2-arm, en dus goed voor onze bijdrage in de strijd tegen de klimaatopwarming,maar het is ook nodig voor de bevoorradingszekerheid van onze elektrische stroom.”

“Of willen we worden zoals Duitsland? Daar vervangen ze de klimaatvriendelijke kernenergie door zeer vervuilende steen- en bruinkool. Waardoor de CO2-emissies in Duitsland gestegen zijn. En de consument er de duurste elektriciteitsrekening in Europa op zijn bord krijgt. Tot daar het succes van Die Energiewende. Neen, dan moeten wij het anders doen. En de jongste kerncentrales nog 25 jaar langer openhouden. Ik ben niet bereid onze welvaart op te offeren op het altaar van de groene religie.” Zo besloot een alweer scherpzinnige Bart De Wever.

Fa Quix